ماه: مرداد ۱۴۰۳

بیرون باران می‌بارید و ما صبحانه‌مان را خورده بودیم. پنجره‌های طبقه‌ی اول را همیشه باز می‌گذاریم که هوا در رفت و آمد باشد. بچه‌ها می‌گویند حیاط خوابگاه مار دارد. برای‌مان مهم نیست که مار توی محوطه سری هم به خانه‌ی ما بزند یا نزند. باران هوا را چند درجه‌ای خنک کرده بود و عجیب مطبوع شده بود. حافظ تعریف می‌کرد که هیچ کدام از کشورهای این ناحیه مثل سنگاپور نیستند. از جهت تمیزی و سر نظم و ترتیب بودن همه چیز داشت می‌گفت. می‌گفت اندونزی کشور خیلی بزرگی است. فاصله‌ی اندونزی تا سنگاپور خیلی بستگی به این دارد که تو از کجای اندونزی داری به سنگاپور پرواز می‌کنی. خودش اهل آچه است. آچه از استان‌های غربی و البته محروم اندونزی است. می‌گفت از شهر من تا نزدیک‌ترین فرودگاه ۸ ساعت…

سنگاپور برای جذب سرمایه‌ همه‌ی فرآیندها را ساده کرده است. این را در خیلی از مقاله‌ها خوانده بودم. جایی که آن را با پوست و گوشت احساس کردم فرآیند درخواست ویزای سنگاپور بود. تو حتی اگر از بهترین دانشگاه‌های آمریکا و کانادا و استرالیا و بریتانیا و اروپا با بهترین شرایط پذیرش گرفته باشی، در مرحله‌ی ویزا با انواع دردسرها روبه‌رو می‌شوی. هیچ تضمینی هم وجود ندارد که فلان کشور و بهمان کشور بهت ویزا بدهد یا نه. آلمان که مشهور است به سیستم بوروکراسی فوق‌العاده، در تهران یک بلبشوی تحقیرآمیز برای ارائه‌ی ویزا ایجاد کرده. آمریکا و کانادا به مشکوک‌ترین آدم‌ها ویزا می‌دهند اما یکهو می‌بینی عادی‌ترین و بی‌خطرترین آدم‌ها رد می‌شوند. برای اکثر این کشورها هم باید به صورت حضوری بروی سفارتخانه. سنگاپور در ایران سفارتخانه ندارد. در…

راستش حالم گرفته بود. ورک‌شاپ عصر اصلا بهم خوش نگذشت. یک ورک‌شاپ یک ساعت و نیمه بود در مورد نوشتن گزارش سیاستی. مربی خودش یکی از فارغ‌التحصیلان مدرسه‌ی ال کی وای بود که چند سالی توی بخش‌های مختلف دولت سنگاپور کارش نوشتن گزارش سیاستی بود. خیلی تند حرف می‌زد و من واقعا از پیگیری حرف‌هایش وامی‌ماندم. روی مخ‌تر برایم این دخترهای کناردستی‌ام بودند. این نسل جدید گویا دیگر با کاغذ سر و سری ندارد. لپ‌تاپ‌شان را باز کرده بودند جلوی‌شان و به سرعت برق و باد انگشت‌شان هر چیزی را که‌ آقای مربی می‌گفت تبدیل به کلمه می‌کرد. تق تق تق. به خودم لعنت می‌فرستادم که چرا تایپ ده‌انگشتی انگلیسی را هم یاد نگرفتم. بعد پیش خودم فکر کردم این تایپ انگلیسی فارسی‌ام چه‌قدر آدم‌های اطرافم را احتمالا تحت تاثیر…

عصر یکشنبه است. امروز دقیقا ۷ روز شد که از خانه‌مان خداحافظی کردم و راه افتادیم به سمت فرودگاه امام. آخرین دیدارهایم با آدم‌ها در ذهنم حالا پررنگ‌تر شده. مثلا آن‌جا که ص موقع حرکت کردنم با دوچرخه و دور شدنم ازم عکس گرفت و من برایش بای بای کردم. می‌فهمیدم که دلش می‌خواهد دوباره برگردم و بمانم. ولی دیگر باید می‌رفتم. بهش هم گفتم که دیگر نیستم. دوست داشتم با من بیاید. اما نتوانست یا نخواست یا هر چه،‌ نشد. عکسم را هم برایم نفرستاد. شاید یک روز برایم بفرستد. شاید هیچ وقت نفهمم که چه اتفاقی افتاد. مثل آقای ن که بعد از ۱۰ سال جدایی هنوز هم نمی‌دانست علتش چه بوده. آن هم آقای ن که در شفاف کردن همه چیز متخصص است. نشد که دوباره بروم…

چهارشنبه ساعت ۹ صبح امتحان درس اقتصاد بود. حدود یک ماه و نیم پیش به ما دسترسی به یک سایت داده بودند که اقتصاد را به صورت آنلاین می‌توانستیم از آن پیگیری کنیم. برای من دسترسی به این سایت والذاریات بود. از یک طرف دسترسی به سایت با آی پی ایران امکان‌پذیر نبود و باید فیلترشکن استفاده می‌کردم. از طرف دیگر سایت سنگینی هم بود و سرعت اینترنت با فیلترشکن خیلی پایین بود برای دنبال کردن درس‌ها. کلاس درس نبود در حقیقت. چون هیچ کدام از هم‌کلاسی‌ها را نمی‌دیدیم. یک جور خواندن کتاب اقتصاد منکیو به صورت تعاملی بود. اولش آقای منکیو طی یک ویدئو هر فصل را معرفی می‌کرد. بعد متن‌های هر فصل بود به همراه ویدئوها و موشن‌گرافی‌ها و ... آخرش هم انجام تکالیف و نمره گرفتن و…