من به درد نخوردم!
اینکه از 50 نفر جمعیت یک روستا 35 نفرشان بمانند زیر آوار زلزله و فقط 15 نفرشان زنده بمانند به حد کافی دردناک هست. اینکه عکسهای خانههای نوساز مسکن مهر هی دستبهدست میشود و گند و کثافتکاریهای پیمانکارهای ایرانی عیان شده به حد کافی دردناک هست. ولی دردناکتر سیستم عرضهی امداد و کمکهاست. اینکه به تعداد آوارگان و آسیب دیدگان، کمکهای اولیه (چادر، پتو، غذا، آب و...) وجود دارد و فرستاده میشود، اما به دست کسانی که باید نمیرسد. هزاران چادر تهیه شده و فرستاده شده، اما هنوز خبرنگارها خبر از کسانی میدهند که در سرمای صفر درجه و زیر صفر درجه نه سرپناه دارند و نه آب و غذایی برای زنده ماندن. دردناکتر این است که سر کوچههای شهرهای مختلف چادرهای دریافت کمکهای مردمی پر شده…