صادرات سنگاپوری به بوتان

ما سه تا هم‌کلاسی از بوتان داریم. برای من سوال بود که چرا باید از یک کشور با جمعیت هفت‌صد هزار نفر سه تا دانشجو حضور داشته باشند؟
اولش فکر کردم به خاطر موقعیت جغرافیایی بوتان است. بوتان یک کشور محصور در خشکی است و کلا دو تا همسایه دارد: چین و هند! این دو تا هم که در مجموع بیش از نصف جمعیت جهان را دارند. چین این روزها دارد یکه‌تازی می‌کند. هند هم احتمالا اگر خوب پیش برود در آینده یکه‌تاز دنیا خواهد شد.

روزنامه‌ی اصلی سنگاپوری‌ها استریتس تایمز (https://www.straitstimes.com/) است. تنها جایی که به موقعیت سوق‌الجیشی سنگاپور اشاره شده دقیقا اسم این روزنامه است: روزنامه‌ی تنگه.

چند روز پیش یک خبر می‌خواندم که بوتان دو تا از مدیرعامل‌های بازنشسته‌ی سنگاپوری (مدیران سابق فرودگاه چانگی و شرکت‌های منطقه‌ی صنعتی جورونگ) را به عنوان هیئت مدیره‌ی ساخت Gelephu Mindfulness City (GMC) انتخاب کرده است. فهمم بیجک گرفت که چرا از بوتان حداقل سه تا دانشجو هم‌کلاسی داریم.

ساخت شهر گل‌فو ا (https://gmc.bt/)برپروژه‌ی بوتان است. شهری که می‌خواهد هاب مالی منطقه‌ی بین چین و هند باشد و برای ساختش هم رفته سراغ مدیران موفق شهر-کشوری به اسم سنگاپور. خود بوتانی‌ها می‌گویند که ما می‌خواهیم هنگ‌کنگ کشور هند باشیم (https://www.straitstimes.com/opinion/bhutan-prays-it-can-be-india-s-hong-kong). اما خب چشم نظرشان به سنگاپور است.
بوتان از منظر کوچک و کم‌جمعیت و بین قدرت‌ها بودن شبیه سنگاپور است. یک جورهایی می‌شود گفت سنگاپور در حال صادرات شیوه‌ی خودش است…