
مجموعه داستان شیراز
«شیراز» را دوست داشتم. مجموعه داستان فوقالعادهای بود. گران بود. ولی ارزشش را داشت. ۳۱ داستان از ۳۱ نویسنده که شیراز داستانهایشان متفاوت بود. قطعات پازل شهری بزرگ و پرقصه بودند. از سیمین دانشور و رسول پرویزی و ابوتراب خسروی تا احسان عبدیپور و محمد طلوعی بودند. جای دو تا نویسنده را البته خیلی خالی دیدم: شهریار مندنیپور و داستان شرق بنفشهاش که حافظیه و کتابخانهی حافظیه را جاودانه کرده و حسن بنیعامری که شیراز داستانهایش پراند از سختکوشی و مرام و معرفت، مثل قصههای فرشته با بوی پرتقال و خانهی شبگردها دور است۱. اما باز هم دوستداشتنی بود مجموعه داستان شیراز. جاهای مختلفیاش را خط کشیدم و زندگی کردم باهاش. میخواندم و خودم را غرق قصههای آدمهای شیراز میکردم. حالاها دیگر تکلیفم با خودم مشخص شده است. ترافیک و…