برچسب: سنگاپور

امروز بالاخره بعد از حدود سه هفته صاحب حساب و کارت بانکی شدم. ویسنت، هم‌کلاسی شیلیایی‌ام همان روز اول کارت بانکی‌اش را دریافت کرد. جلال هم‌کلاسی‌ افغانستانی‌ام هم سه روز بعد از درخواست مشخصات حساب بانکی‌اش را دریافت کرد. اما چون هنوز ویزای دانشجویی‌اش را دریافت نکرده، کارت بانکی‌‌اش صادر نشده. ایمیل‌هایی که دانشگاه قبل از ورود به سنگاپور برای‌مان می‌فرستاد می‌گفت که لطفا در اولین فرصت حساب بانکی‌تان را باز کنید تا بتوانید اسکولارشیپ‌تان را دریافت کنید. می‌گفت برای خیلی از دانشجویان باز کردن حساب بانکی نیاز به ویزا ندارد. من از همان ایران اپلیکیشن دی بی اس بانک را نصب و تلاش کرده بودم که مثل بقیه آنلاین حساب باز کنم. اما خب ایران در لیست کشورهای این بانک نبود. تقریبا تمام کشورهای جهان بودند. اما ایران حتی…

بیرون باران می‌بارید و ما صبحانه‌مان را خورده بودیم. پنجره‌های طبقه‌ی اول را همیشه باز می‌گذاریم که هوا در رفت و آمد باشد. بچه‌ها می‌گویند حیاط خوابگاه مار دارد. برای‌مان مهم نیست که مار توی محوطه سری هم به خانه‌ی ما بزند یا نزند. باران هوا را چند درجه‌ای خنک کرده بود و عجیب مطبوع شده بود. حافظ تعریف می‌کرد که هیچ کدام از کشورهای این ناحیه مثل سنگاپور نیستند. از جهت تمیزی و سر نظم و ترتیب بودن همه چیز داشت می‌گفت. می‌گفت اندونزی کشور خیلی بزرگی است. فاصله‌ی اندونزی تا سنگاپور خیلی بستگی به این دارد که تو از کجای اندونزی داری به سنگاپور پرواز می‌کنی. خودش اهل آچه است. آچه از استان‌های غربی و البته محروم اندونزی است. می‌گفت از شهر من تا نزدیک‌ترین فرودگاه ۸ ساعت…

سنگاپور برای جذب سرمایه‌ همه‌ی فرآیندها را ساده کرده است. این را در خیلی از مقاله‌ها خوانده بودم. جایی که آن را با پوست و گوشت احساس کردم فرآیند درخواست ویزای سنگاپور بود. تو حتی اگر از بهترین دانشگاه‌های آمریکا و کانادا و استرالیا و بریتانیا و اروپا با بهترین شرایط پذیرش گرفته باشی، در مرحله‌ی ویزا با انواع دردسرها روبه‌رو می‌شوی. هیچ تضمینی هم وجود ندارد که فلان کشور و بهمان کشور بهت ویزا بدهد یا نه. آلمان که مشهور است به سیستم بوروکراسی فوق‌العاده، در تهران یک بلبشوی تحقیرآمیز برای ارائه‌ی ویزا ایجاد کرده. آمریکا و کانادا به مشکوک‌ترین آدم‌ها ویزا می‌دهند اما یکهو می‌بینی عادی‌ترین و بی‌خطرترین آدم‌ها رد می‌شوند. برای اکثر این کشورها هم باید به صورت حضوری بروی سفارتخانه. سنگاپور در ایران سفارتخانه ندارد. در…

راستش حالم گرفته بود. ورک‌شاپ عصر اصلا بهم خوش نگذشت. یک ورک‌شاپ یک ساعت و نیمه بود در مورد نوشتن گزارش سیاستی. مربی خودش یکی از فارغ‌التحصیلان مدرسه‌ی ال کی وای بود که چند سالی توی بخش‌های مختلف دولت سنگاپور کارش نوشتن گزارش سیاستی بود. خیلی تند حرف می‌زد و من واقعا از پیگیری حرف‌هایش وامی‌ماندم. روی مخ‌تر برایم این دخترهای کناردستی‌ام بودند. این نسل جدید گویا دیگر با کاغذ سر و سری ندارد. لپ‌تاپ‌شان را باز کرده بودند جلوی‌شان و به سرعت برق و باد انگشت‌شان هر چیزی را که‌ آقای مربی می‌گفت تبدیل به کلمه می‌کرد. تق تق تق. به خودم لعنت می‌فرستادم که چرا تایپ ده‌انگشتی انگلیسی را هم یاد نگرفتم. بعد پیش خودم فکر کردم این تایپ انگلیسی فارسی‌ام چه‌قدر آدم‌های اطرافم را احتمالا تحت تاثیر…

روز آخر جشن شکوفه‌ها، یک مسابقه‌ی شگفت‌انگیز بود. شب قبلش یک فرم برای‌مان فرستادند که مسئولیت هر اتفاقی که بیفتد گردن خودمان است. شبیه فرم رضایت اولیاء بود وقتی که بچه بودیم و مدرسه می‌خواست ما را ببرد موزه‌ی حیات وحش دارآباد اردوی علمی. ابتدایی که بودیم هر سال ما را به عنوان اردو می‌بردند موزه‌ی حیات وحش دارآباد. در مورد کد لباس هم نوشته بودند که باید همه‌مان تی‌شرت‌های ان یو س را که روز اول به‌مان دادند می‌پوشیدیم و یک لباس راحت برای پیاده‌روی‌های طولانی. صبح تند و تیز صبحانه خوردم. بعد سریع از باغ‌های بوتانیک گذشتم و خودم را به مدرسه‌ی لی کوآن یو رساندم. للا من را دید و گفت سلام piman. زبان‌شان نمی‌چرخد بگویند پیمان. اسم فامیلی‌ام را که اصلا و ابدا. گویا روز اول…

همه‌مان توی کلاس جمع شده بودیم. وقت بررسی پرونده‌ها بود. آفیسرهای آموزش دانشکده ۴ نفری نشسته بودند، شماره صدا می‌کردند. بچه‌ها اصل مدارک‌ تحصیلی گذشته‌شان را می‌بردند نشان‌شان می‌دادند و تایید می‌گرفتند برمی‌گشتند. می‌دانستم که هدف اصلی‌شان نشاندن بچه‌ها کنار هم است تا حرف بزنند و یخ رابطه‌ها آب شود. وینسنت پسر شیلیایی هم‌کلاسی‌مان پرحرف است. انگلیسی‌اش هم به وضوح خوب است. پشت سر هم داستان تعریف می‌کند. می‌گوید من پذیرش برکلی داشتم. اما سوزانا قدیر بهم گفت که ما این‌جا به تو فول‌اسکولارشیپ می‌دهیم. من هم به خاطر یک مشت دلار، برکلی را فروختم. خیلی باهیجان و جالب و با تعداد کلمات بالا داستان را تعریف می‌کرد. من نمی‌توانستم مثل او روان و با این تعداد از کلمات پیچیده انگلیسی تعریف کنم داستان را. تحت تاثیر قرار گرفتم. می‌دانستم…

چیزی که تو این دو روز خیلی توجهم را جلب کرده سرعت بالا تو سنگاپور است. اولش پله‌برقی‌های توی متروها توجهم را جلب کردند. واقعا دور تند حرکت می‌کنند. جوری تند حرکت می‌کنند که من برای سوار پله‌برقی شدن باید دقت کنم. به خصوص دیروز با چمدان یک خرده برایم ترسناک شده بود. چون سر یک پله‌برقی یک لحظه غفلت باعث شد چرخ عقب روی پله درست قرار نگیرد. سرعت پله برقی چنان بالا بود من و چمدان با هم کج شدیم نزدیک بود بیفتیم. امروز که بدون بار و بندیل بودم هم باز سرعت پله‌برقی‌ها به نظرم بالا آمد. یک عادت عجیبی هم دارند که توی پله‌برقی همه سمت چپ می‌ایستند و سمت راست برای سبقت باز است. خود پله‌برقی دارد مثل موشک حرکت می‌کند یک سری هم هستند…