برچسب: مدرسه سیاستگذاری لی کوآن یو

شنبه انتخابات مجلس سنگاپور بود. چند ماه بود که روزنامه‌ی رسمی‌شان (استریت‌تایمز) دائما در مورد این انتخابات خبر و محتوا کار می‌کرد. بارها و بارها نقشه‌ی محله‌های مختلف سنگاپور و تعداد سهمیه‌شان در مجلس سنگاپور را به شکل‌های مختلف کار کرده بودند. توی دوچرخه‌سواری‌های هفته‌های اخیر می‌دیدم که عکس‌ها و پوسترهای نامزدهای مجلس به در و دیوار است. بیشترین فعالیت را لورنس وونگ داشت به نظرم: نخست‌وزیرشان. این اولین انتخابات مجلس در ایام نخست‌وزیری لورنس وونگ است. لورنس وونگ متولد ۱۹۷۲ است (یعنی یک ۶ سالی از پدر من جوان‌تر) و دقیقا حالا یک سال می‌شود که نخست‌وزیر سنگاپور شده.  نخست‌وزیر سنگاپور یک جورهایی حکم رهبری کشور را دارد. یک سنتی دارند این سنگاپوری‌ها و آن این است که رهبران پیر خودشان به خواست خود کنار می‌روند و جایگزین انتخاب…

نیم ساعت آخر کلاس اقتصاد برای سیاست‌گذاری به بررسی اثرات بیرونی سدسازی‌های چین روی رودخانه‌ی مکونگ اختصاص داشت. استادمان از دکتر یو شیانگ لی از دانشگاه علوم و فناوری هنگ‌کنگ دعوت کرده بود که بیاید و عرض نیم ساعت یکی از آخرین مقالاتش در مورد اثرات سدسازی چین بر روی رودخانه‌ی مکونگ را ارائه بدهد. رودخانه‌ی مکونگ رودخانه‌ی بسیار طویلی است که از کوهستان‌های چین آغاز می‌شود و با عبور از میانمار، تایلند، لائوس و کامبوج به ویتنام می‌رسد. حیات و زندگی میلیون‌ها نفر در این ۶ کشور به این رودخانه‌ی پرآب وابسته است. چین بالادست‌ترین کشور در راه این رودخانه است. از سال ۱۹۹۰ تا به الان حدود ۱۱ سد هم بر این رودخانه ساخته است. دو تا سد Xiaowan و Nuozhadu جزء بزرگ‌ترین سدهای جهان هستند که در…

امروز آخرین کلاس این ترم هم برگزار شد و تمام. حالا فقط امتحان‌ها باقی مانده‌اند و سفر تایلند و البته که تازه اول مسیر است. آخرین درس، مبانی مدیریت دولتی بود. دوست نداشتم این درس را. استادش خوب و مهربان بود. یک بانوی جوان کره‌ای که روز آخری هم برای این‌که به‌مان خوش بگذرد کیک و بیسکوییت توی کلاس پخش کرد. اما خب، زیادی تئوری بود این درس و انتظارم را برآورده نکرد. البته که خوش گذشت. روز آخری ارائه داشتیم. ویسنته بدجور دست‌مان را توی گردو گذاشته بود. خودش توی شیلی یک ان جی او در مورد آموزش بچه‌ها داشت. گفت هی بچه‌ها بیایید در مورد سیستم آموزش سنگاپور و مدیریت دولتی آن ارائه بدهیم. ما هم گفتیم باشد و گفتیم متخصص این کار است و راحت پیش می‌رویم.…

صبح شنبه خواب و بیدار بودم که صدای پیام‌های تلگرام دینگ دینگ پشت سر هم من را بیدار کرد. صدای زنگ موبایل نبود. کورمال کورمال موبایلم را جستم و از خواندن خبر حمله‌ی اسرائیل به ایران حالم بد شد. به تهران و غرب تهران حمله کرده بود. همان موقع به خانواده زنگ زدم. خواب بودند انگار. چند دقیقه بعد خودشان زنگ زدند. از صدای انفجارها بیدار شده بودند. خواهرم اول از همه به من پیام داد. بعد بابا و مامان. حرف زدیم و حسی از پریشانی تمام وجود را در برگرفت. این حس پریشانی تا عصرش با من همراه بود. تقریبا می‌توانم بگویم مهمانی ناهار دور هم جمع شدن فارغ‌التحصیل‌های پردیس بوکیت تیمای دانشگاه ملی سنگاپور را بهم زهرمار کرد. دانشگاه ملی سنگاپور ۱۲۰ سال عمر دارد. هر سال فارغ‌التحصیل‌های…

مالزی هفته‌ی پیش قانون تابعیت خودش را تغییر داد و زن‌های مالزیایی که خارج از کشور مالزی بچه‌دار می‌شوند هم می‌توانند تابعیت مالزیایی خودشان را به بچه منتقل کنند:https://www.straitstimes.com/asia/se-asia/malaysia-approves-new-law-allowing-mothers-to-pass-on-citizenship-to-children-born-overseas امروز با جینگ هم‌کلاسی مالزیایی‌ام داشتم در موردش صحبت می‌کردم. جینگ لیسانس حقوق دارد و یک فوق‌لیسانس هم از دانشگاه لایدن هلند دارد و حالا هم هم‌کلاسی‌ام است. توی قوه قضاییه‌ی مالزی کار می‌کرده قبلا. با هم صحبت کردیم و بهش تبریک گفتم بابت تغییر قانونی که پیش آمده. ناراضی بود البته. می‌گفت ظاهرش تغییر کرده. اما وزارت کشور ما کلی بند و تبصره آورده و معنای قانون را ازش گرفته. گفته که تا من تایید نکنم حق نهایی شدن مدرک تابعیت وجود ندارد و… گفتم چه‌قدر عجیب. دقیقا شبیه وزارت کشور ایران. برایش کمی از قانون تابعیت ایران گفتم و…

از دو هفته‌ی قبلش به‌مان ایمیل داده بودند که اگر می‌خواهید توی شب فرهنگی مدرسه، غرفه‌ی کشور خودتان را داشته باشید به ما بگویید. حالم گرفته بود و به ایمیل جواب نداده بودم. همکاران سابق کم‌کاری زیاد داشتند و وقتی هم من با ۸۵۰۰ کیلومتر فاصله نشست را جلو برده بودم شروع کرده بودند به بدگویی در مورد من که چرا فلان چرا بهمان. خیلی برخورد تاثیرگذاری داشتند با من و حالم از هر گونه همکاری برای ایران به هم خورده بود. خبرهای ایران هم که پی در پی نومیدکننده. رمقی نداشتم که پرچم ایران را بالا ببرم. وقتش را هم نداشتم. دست تنها بودم و اصلا و ابدا نمی‌رسیدم. می‌دیدم که بقیه‌ی کشورها توی هفته‌ی آخر دارند خودشان را اماده می‌کنند و تمرین می‌کنند. حافظ و فائز برداشته بودند…